چند روز پیش وقتی در جمعی و به صورت یواشکی در حال به روز رسانی وبلاگم بودم، یکی از دوستان که متوجه موضوع شد، با حیرت انگشت به دهان گزید که:" وبلاگ داری؟! بابا تو از اون فسیل ها هستی ها!"
واقعیتش هم این است که شبکه های اجتماعی با ساختار و کارکردهای جدیدشان، عرصه را برای وبلاگ ها تنگ کرده اند و می توان اذعان کرد که وبلاگ نویسان باید تا به حال منقرض شده باشند. با این همه چرا هنوز کسانی وجود دارند که در مقابل وسوسه تعطیل کردن وبلاگشان مقاومت می کنند؟ (ادامه مطلب را ببینید...)
شاید اغراق نباشد اگر بگویم قریب به 7 سال از تعطیلی آخرین وبلاگی که داشتم می گذرد. آن متقدم ترها، گرفتار حس ناخوشایند خامی و شخصی زدگی شدند تا به دست خود و یکی یکی ریشه شان را بزنم، یکی مانده به آخری به تیغ سانسور گرفتار آمد، و آخرین آن ها نیز به شکل پیچیده و غیر قابل بیانی به دست یک دوست سر به نیست شد.
حالا اما، نه آن جوانک ابله 18 ساله ام که خزعبلات ناشی از انباشت عقده های فروخورده بسیار شخصی اش را نگارش ادبی می پنداشت، و نه آن جوانمرد یاغی که فکر می کرد مختار، پسر ابو عبید ثقفی ست و به زودی قیام خواهد کرد. اینجا، در آستانه 35 سالگی، امیدوارم عاقله مردی ایستاده باشد که سر به سوی جنوب دارد...
