چند روز پیش گزارشی از رده بندی شهر های بزرگ جهان از نظر جریان زندگی در شب منتشر شد که تهران به عنوان پایتخت ایران تقریباً در این فهرست جایی نداشت. در تهران همه کسب و کارها در ساعت 12 شب ملزم به تعطیلی هستند و پلیس بر اجرای این خاموشی شبانه کنترل شدیدی دارد. چنین محدودیتی باعث می شود که نتوان شب های سوت و کور تهران را به فرهنگ متفاوت مردمانش تعبیر کرد. (ادامه مطلب را ببینید...)
در کنار این خاموشی تحکم آمیز و تمکین ناگزیر شب بیداران شهر، امنیتی وصف ناپذیر هم در شب های پایتخت محسوس است. نگارنده خود تا کنون دو بار در ساعت بعد از نیمه شب در 100 متری منزل، مورد سوال گشت شبانه نیروی انتظامی قرار گرفته و البته از این موضوع احساس خوشایندی هم نداشته است. با وجود این محدودیت های آزاردهنده، به هر حال بعید است که سطح امنیت شبانه تهران، با هیچ کدام از شهرهایی که زندگی شبانه در آن ها جریان دارد قابل مقایسه باشد.
در عالم واقع و به دور از خواب و خیال، گریزی هم از برقراری عدالت میان آزادی و امنیت نیست. آرمان ما حتماً رسیدن به نقطه تعادل است اما به هر حال گویا چنین تعادلی امکان پذیر نبوده است. در این صورت، به نظر می رسد قربانی شدن آزادی به پای امنیت، عقلانی تر است از قربانی شدن امنیت به پای هر چیز دیگری ست. بنابراین، لابد باید سپاسگزار تدابیر امنیتی در شب های پایتخت هم باشیم.
این یک نظر آزمایشی است.