چند روزی قبل از تعطیلات عید، محضر یک دوست قدیمی را پس از مدت ها درک کردم و صحبت از هر چیزی به میان آمد. یکی از موضوعاتی که به دنبال صحبت از نتایج انتخابات 7 اسفند و عدم تحریم انتخابات مطرح شد این بود که منتقدین وضع موجود بالاخره تکلیفشان با انتخابات در ایران چیست؟ اگر ساز و کار انتخابات سالم است ، چرا در سال 88 مملکت را بهم ریختند و اگر ناسالم است، چرا در انتخابات های 92 و 94 شرکت کردند؟ (ادامه مطلب را ببینید...)
دوست عزیزی که از ایشان یاد می کنم، البته نه از هواداران نظام، که از طرفداران همیشگی تحریم انتخابات هستند و فرقی هم ندارد که چه کسی نامزد باشد یا نباشد. ایشان به هر حال ساز و کار دموکراسی در ایران را بر نمی تابند و عدم شرکت در انتخابات را یک عمل سیاسی محسوب می کنند. اما نکته جالب در این بحث، دفاع تمام قد ایشان از صحت و سلامت انتخابات 88 پس از این همه سال بود. دوست عزیز من استدلال می کردند که برای تقلب در چنین سطح وسیعی و با توجه به اختلاف رای میر حسین موسوی با احمدی نژاد، لازم بوده است که 90 هزار نفر در فرآیند تقلب و تغییر رای صندوق ها مشارکت داشته باشند و این غیر ممکن است. اگر هم اعتراض نامزدهای شکست خورده به این بوده است که در مرحله تجمیع آرا تقلب شده است، باید می توانستند صندوق هایی را معرفی کنند که باز شماری آن منجر به کشف حقیقت شود، در حالی که نه در ستاد موسوی و نه در ستاد کروبی، هیچ کدام از ناظرین صندوق ها نتوانستند حتی یک صندوق معرفی کنند که نامزدهای مطلوبشان در آن ها حائز اکثریت آرا شده باشند.
خلاصه این که دوست عزیز من در طرفداری از تحریم انتخابات، تلاش می کرد بگوید که ساز و کار انتخابات در ایران از بیخ اشکال دارد و نباید در آن شرکت کرد. برای رسیدن به این منظور هم رفتار منتقدین در نپذیرفتن نتایج انتخابات 88 و پذیرفتن پیروزی میلیمتری روحانی در سال 92 را تناقض آمیز می دانست. کاری به اصل این تناقض ندارم، اما سول بزرگ در ذهن من این بود که ای دوست عزیز، شما که با این اطمینان می دانستی که در انتخابات 88 هیچ تقلبی نشده است، پس چرا در همان زمان به ما نگفتی؟ واقعاً چرا؟!!
مطالب مرتبط:
